Chulhu Gonfalon
ตอนที่ 3: การฟื้นฟู
Translator: keep_reading Editor: - -
ดวงจันทร์ส่องลงทะเล คลื่นสีเงินนับไม่ถ้วนโผล่ขึ้นมา ฉุยเซียงไม่รู้หรือเข้าใจผิดไป แต่หลังจากเขามาถึงโลกนี้ ดวงจันทร์ดูจะใหญ่กว่าโลกเสียอีก แสงจันทร์สว่างมาก แม้ตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืน ฟ้าฝ่าก็ดูไม่เลว
ฉุยเซียงได้เห็นฟันกรามของเหล่าฝูงปลาเล็กที่กำลังมากลืนกินเขาอย่างชัดเจน
พวกมันเข้าใกล้และกินอย่างเร็วมาก ไม่นานหลังจากนั้น ได้มีการกินแมงกระพรุนบนผิวทะเลทั้งหมด พวกมันดาหน้ามาหาฉุยเซียงอย่างช้าๆ
ฉุยเซียงไม่ได้วิ่งไปไหน เขาลอยบนผิวทะเลอย่างเงียบๆและเตรียมพร้อมต่อสู้แทน
ในเวลาสั้นๆ ปลาเล็กสามตัวได้เข้ามาใกล้พอที่จะโจมตีเขา
ด้วยพวกมันเป็นศัตรูทางธรรมชาติ ปลาพวกนั้นทำให้แมงกระพรุนกลัวอย่างน่าประหลาด อย่างไรก็ตาม เมื่อมีวิญญาณมนุษย์ซ่อนอยู่ในร่างแมงกระพรุนตัวนี้
สิ่งสำคัญที่สุดคือแมงกระพรุนตัวนี้ไม่ได้มีพลังที่จะต่อกรเหล่าศัตรูทางธรรมชาติ! ความอ่อนแอนี้มันแตกต่างมาก!
ฉุยเซียงยิ้มเมื่อเขาเห็นฟันสีขาวของพวกปลาเหล่านั้นที่ต้องการกินเขาทั้งชีวิต
เขาได้เอื้อมมือตัวเองออกไปจับวิญญาณปลา เขาจับวิญญาณปลาสองตัวนี้ได้ง่ายมากและนำเข้าปากตัวเอง
หลังจากนั้นปลาสามตัวก็ตามรอยเพื่อนฝูงมา
แมงกระพรุนที่ฉุยเซียงสิงอยู่ถูกกัดเล็กน้อยเป็นค่าใช้จ่ายที่เขาทำไป
แม้จะเป็นการกัดเล็กๆแต่มันทำให้เขาตื่นตัว
แม้การเผชิญหน้านั้นเขาจะแข็งแกร่งกว่าเหล่าปลาเล็กพวกนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะรับมือในเวลาเดียวกันไหว เขามีแค่สองมือกับเหล่าฝูงปลาหลายร้อยพวกนี้
มีปลาสามตัวทำให้เขารู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย ถ้ามีปลานับร้อยเข้ามาหาเขาในเวลาเดียวกัน มันจะเกิดอะไรขึ้น?
ฉุยเซียงเริ่มขวัญหนี เขามองไปอย่างระวังตัวรอบๆจากนั้นค้นพบว่ามีแต่พวกมันเต็มไปหมด
“เหี้...ย! มีพวกมันมากมายจริงๆ ฉันจะน๊อคพวกมันได้ยังไง วีรบุรุษแบบไหนกัน? แน่จริงมาสู้กันหนึ่งต่อหนึ่งสิวะ!” เขาได้แต่สาปแช่งเสียงดัง
มันเป็นเรื่องจริงที่ฝูงปลาพวกนี้ไม่มีความเป็นวีรบุรุษ ในอีกประโยคนึงพวกมันไม่สามารถได้ยินเสียงเขาได้หรือไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่
ดังนั้นพวกมันจึงเข้ามาจากทั้งสี่ทิศ
เมื่อฉุยเซียงตกใจมาก เขาก็ไม่ได้กังวลปัญหาเรื่อง ‘กิน’ อีกต่อไป
เขาแทนด้วยการเหวียงกำปั้นไปอย่างวุ่นวาย เขาต้องการสังหารเหล่าปลาเล็กปลาน้อยฝูงนี้
ขณะเดียวกัน แสงไฟสามแสงได้กระทบกับผิวทะเล เกล็ดปลาและฟันได้กระทบกับอีกตัว ผีน้ำเกิดใหม่ตัวนี้ได้สาปแช่งไม่หยุด
หลังผ่านไปไม่ได้นาน ในที่สุดผิวทะเลก็ได้สงบอีกครั้ง
ฉุยเซียงได้ยืนข้างซากปลาตัวเล็กที่ลอยขึ้นมาตัวหนึ่ง เขาสำลักเมื่อได้เห็นร่างที่เขาสิ่งทำการโจมตีอย่างหนักไปยังจุดที่สูญเสียร่างแมงกระพรุนไป
“ฉันพึ่งมาถึงโลกนี้ได้วันเดียวและเกือบถูกฆ่าหลายครั้งแล้ว โลกนี้มันอันตรายจริงๆ!”
หลังจากเปล่งเสียงไม่นาน ฉุยเซียงก็เริ่มคิดว่าเขาควรจะทำอะไรต่อไป
ร่างแมงกระพรุนนี้มันอ่อนแอมาก มีเรื่องขำในอินเตอร์เน็ตเล่าว่าพลังโจมตีของโอตาคุเท่ากับ 0.5 ของห่านตัวหนึ่ง แต่พลังโจมตีของแมงกระพรุนอาจจะไม่ได้ดีกว่า 0.1 ของห่านตัวหนึ่ง แม้ว่าพลังต่อสู้ของฉุยเซียงเป็นแบบล่องหนหลังจากเขากลายเป็นผีน้ำไป ไม่ไกล เขาได้ดึงพลังไปโจมตีตรงๆเมื่อพบศัตรู (ยกเว้นวาฬเขาเดียว)
หลังจากนั้นเขาได้ใช้แค่สองมือ เพราะว่าไม่สามารถป้องกันตัวเองจากทุกทิศทุกทางได้
ปลาพวกนี้พึ่งเกิดใหม่ มันไม่พอที่จะเติมเต็มท้องของเขา นี่ทำให้เขามีเวลายากลำบากเช่นนี้ ถ้าฉันเจอพวกดุร้ายกว่านี้ แล้วจะไปพึ่งอะไรได้?
เขาต้องการออกจากร่างไร้ประโยชน์นี้และเปลี่ยนไปร่างที่ยิ่งใหญ่กว่า แต่ขั่วขณะหนึ่งจึงนึกได้ว่าไม่มีทางออกจากร่างแมงกระพรุนตัวนี้ เขาได้แค่ต้องหาวิธีอื่น
“ยังไงก็เถอะ ฉันจำเป็นต้องหาทางแก้ปัญหาร่างกายนี้ก่อน” ฉุยเซียงพึมพำกับตัวเอง ยกหนวดหักครึ่งขึ้นมา “จากความทรงจำฉัน สิ่งมีชีวิตระดับต่ำจะมีความสามารถที่แข็งแกร่งที่รักษาตัวเองได้ -- เมื่อได้กินสารอาหารอย่างเพียงพอ”
แต่ จะไปหาสารอาหารได้จากที่ไหน?
โดยความคิดฉุยเซียง มันต้องกินแพลงตอนสิ
ไม่ว่าฉุยเซียงจะมองหามันยากเพียงไหน มันคงไม่เจอแพลงตอนในตำนานพวกนั้น
ฉันจะทำอะไรถ้าไม่มีแพลงตอน? ฉันอาจจะรอจนกว่าจะตายเพราะว่าอดอาหาร? อาจจะก่อนฉันตาย เพราะว่าหิว แมงกระพรุนพิเศษโชคร้ายตัวนี้คงเศร้าใจและบาดเจ็บมาก
ถ้าร่างนี้ตาย วิญญาณฉันจะตายด้วยใช่ไหมเนี่ย?
อาจจะ...มีโอกาส...
ไม่ เรื่องนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้! ผู้ชายตัวจริงจะไม่ตายน่าตลกแบบนี้
ฉุยเซียงช่วยไม่ได้ที่จะมองไปซากปลาสามตัวพวกนี้
วิญญาณปลาพวกนี้ได้ถูกเขากินไปแล้ว ถึงอย่างนั้นร่างนี้ยังอยู่ดี ตามหลักแล้วเนื้อปลามีสารอาหารอยู่เต็มเปี่ยมที่จะเติมเต็มความต้องการของร่างแมงกระพรุนตัวนี้ได้
ปัญหาคือ แล้วจะกินมันยังไง?
คำถาม : แมงกระพรุนกินอะไร? ออนไลน์...รออย่างใจจดใจจ่อ
แต่ไม่มีอินเตอร์เน็ต...
ฉุยเซียงคิดได้เมื่อเขาใช้หนวดเข้าใกล้ แล้วแหย่ปลาตายนั้น
หนวดแมงกระพรุนเป็นอาวุธสำหรับโจมตี จากทฤษฎี อาวุธที่ใช้สำหรับโจมตีจะเกี่ยวข้องกับเครื่องมือในการกิน ตัวอย่างเช่นฟันและปาก
แต่เขาค้นพบว่าหนวดแมงกระพรุนจริงๆแล้วมันถือปลาไม่ได้ ไม่ว่าฉุยเซียงจะพยายามควบคุมมันแค่ไหน หนวดแมงกระพรุนก็กระแทกผ่านเกล็ดปลาแข็งๆไม่ได้
“มีอาหารอยู่ข้างหน้าฉัน แต่ไม่มีทางที่จะวางมันลงในปาก นี่ช่างอนาถแท้!” ฉุยเซียงพึมพำกับตัวเอง เขาไม่ต้องการยอมแพ้
เขาสั่งให้หนวดกระแทกซากปลาที่ตายไปแล้วและพยายามค้นหาจุดที่ไม่มีการป้องกันบนร่างนั้น
ยิ่งพยายามยิ่งประสบความสำเร็จ สุดท้ายเขาก็เจอมันได้
ปากของปลา
ร่างข้างนอกปลาปกคลุมไปด้วยเกล็ดแต่ไม่มีเกล็ดข้างในตัวมันเอง เขาแค่ต้องใช้หนวดเข้าไปทางปาก จากนั้นก็กระแทกผ่านร่างกายมันช้าๆ
แต่ฉันควรจะทำอะไรต่อไป?
ฉุยเซียงจมลงในความคิดตัวเองอีกครั้ง
แยกน้ำผลไม้? (แยกน้ำออกจากน้ำผลไม้ = แยกองค์ประกอบ)
หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง เขาไม่รู้ว่าแมงกระพรุนมีความสามารถแบบไหนบ้างหรือไม่ปัญหาของเขามีจำกัด ไม่นาน มันไม่สามารถผลิตอะไรก็ตามที่แยกน้ำผลไม้ออกจากกันได้
กินตรงๆ?
หลังจากพยายามลองทางอื่นไม่กี่ครั้ง เขาไม่รู้ว่าหนวดแมงกระพรุนจริงๆแล้วไม่มีฟันหรือเขาโง่เอง มันไม่สามารถกินอะไรก็ได้
ราวกับเผชิญเหตุการณ์ที่ ‘หนูพยายามจะดึงเต่าออกมา แต่มันไม่มีทางที่จะจับได้’ ฉุยเซียงเริ่มโกรธ
“ณ วันนี้ ฉันจะไม่เชื่อในความเป็นผีอีกแล้ว! ฉันฆ่ามันได้แต่ว่าไม่สามารถกินได้? เนื้อเสิร์ฟตรงหน้าแต่กินไม่ได้!”
เขาต่อสู้อยู่กับตัเองชั่วขณะนึง จากนั้นสุดท้ายเขาได้ขุดเอาประสบการณ์ชีวิตเล็กๆจากสถานที่ในความทรงจำขึ้นมา
กล่องนมวางอยู่บนโต๊ะและฝาไม่ได้เปิด งั้นฉันจะดื่มมันได้ยังไง? แค่ใส่หลอดลงไปสิ
หนวดแมงกระพรุนสามารถปล่อยพิษได้ จากนั้นข้างในมันว่างเปล่าแน่นอนและแล้วทำให้เหมือนเป็นหลอด
มันแค่...คิดว่าวางหลอดลงภายในท้องปลาก็สร้างความรู้สึกน่าคลื่นไส้ให้กับเขาแล้ว
วิธีนี้เป็นไปไม่ได้
ไม่ต้องพูดถึงว่ามีของเสียในซากปลาอีก ทั้งเนื้อและกระดูก สุดท้ายฉุยเซียงยังเลือกวิธีประณีประณอมนี้ ใช้พลังทั้งหมดวางหนวดข้างในปลาให้ไกลที่สุดที่เป็นไปได้เพื่อที่จะกินปลาดิบ
อวัยวะอาจจะมีประโยชน์มากแต่เมื่อเขาคิดถึงอวัยวะภายใน ช่วยไม่ได้ที่รู้สึกอาเจียนออกมา
มันเป็นเนื้อปลาประหลาดที่เป็นของแข็งชัดๆ แต่การดูดซับแบบไหนถึงจะทำให้มันกลายเป็นของเหลวได้ มีการดูดซับแบบไหนที่ง่ายกว่านี้ไหม? ความสามารถแบบไหนที่แมงกระพรุนมี? แมงกระพรุนของโลกนี้ทำได้ไหมนะ?
มองไปความสำเร็จรอบๆของเขา ฉุยเซียงคิดชั่ววินาที ขอบคุณเครดิตทั้งหมดของเหล่าเหตุการณ์ประหลาดที่ปรากฎในโลกบ้าๆแบบนี้
คุณค่าทางโภชนาการที่พึ่งดูดซึมมาจำเป็นต้องใช้อย่างเต็มที่
แต่แล้วเขาจะใช้มันได้ยังไง?
ฉุยเซียงจมลงไปในความคิดตัวเอง
อันดับแรกเพิ่มความเร็วการเคลื่อนที่ ความเร็วการว่ายน้ำของแมงกระพรุนมันช้าอย่างมาก!
แต่ฉันจะเพิ่มความเร็วไปถึงจุดสูงสุดได้ยังไง?
เพิ่มเกล็ดปลาขึ้นอีก? เป็นไปได้ว่าเกล็ดปลาไม่ได้ช่วยแก้ปัญหานี้
เพิ่มหนวดขึ้น? หรือลดขนาดหนวดลง สร้างให้ดูเหมือนใบพัด?
ไอเดียพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีทั้งนั้น….
ฉุยเซียงคิด คิด คิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็ได้ไอเดียอันนึง
เขาตัดสินใจว่าให้แมงกระพรุนนี้มีสองใบพัด
ใบพัดเป็นสิ่งที่พบได้ทั่วไปบนโลก หลักการทำงานไม่ซับซ้อน พูดอย่างตรงไปตรงมา มันเป็นกลุ่มของใบหมุน เมื่อใบพัดหมุนขึ้นมา ของเหลวจะผ่านจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งส่งผลลัพธ์เป็นแรงผลักย้อนกลับ สิ่งนี้พบได้ง่ายในอุปกรณ์ชีวิตประจำที่เป็นพัดลมไฟฟ้า
อากาศก็ดี น้ำก็ดี วิเคราะห์ตอนนี้ว่าดี อย่างน้อยฉุยเซียงก็รู้สึกประทับใจ
“ฉันต้องการล้อแข็งๆสามชิ้นและยังต้องแข็งแกร่งอีกต่างหาก”
ฉุยเซียงพึมพำกับตัวเองจากนั้นนำสารอาหารจำนวนมากเก็บไว้ในแมงกระพรุนเพื่อเปลี่ยนมันเข้าสู่โครงสร้างกล้ามเนื้อ จากนั้นย้อนกระบวนการเดิมจนกว่าเขาจะได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ
หลังจากการค้นหาวิธีการนี้เขาได้ผ่านเข้าถึงเวลาดึกอีกครั้งแต่ก็ยังไม่พบวิธีการที่ถูกต้อง ผลิตใบพัดสองอันนี้เอาไว้ใช้ไม่นานเท่านั้น
ร่างกายสิ่งมีชีวิตมีความอัศจรรย์อย่างมาก เขาแค่จำเป็นต้องเข้าใจความสัมพันธ์ จากนั้นกระบวนการผลิตคงจะเรียบและง่ายขึ้น เขาต้องการลองอยู่สองสิ่ง
ออกแบบแล้วก็รอ
สร้างใบพัดที่หมุนได้ไม่ใช่เรื่องยาก ง่ายๆแค่วางพลังลงบนล้อจากนั้นมันก็คงทำงานทันที
อาจเป็นไปได้ที่สิ่งมีชีวิตจะเปลี่ยนตัวเองให้มีล้อหมุนจะเป็นเรื่องเจ็บปวด แต่ฉุยเซียงไม่ใช่แมงกระพรุน ไม่ว่าจะเศร้าเสียใจยังไง ร่างแมงกระพรุนนี้อาจจะได้รับความเจ็บปวด แต่เขาจะไม่ปล่อยให้มันทุกข์ทรมานมากนัก
ดังนั้นปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว เขาได้ระบบพลังที่ไม่เลวนักที่เอาไว้ใช้ฆ่าฝูงปลานั่น
สำหรับเพิ่มความเร็วการเคลื่อนที่ ฉันควรจะทำอะไรต่อไป?
พลังโจมตี? พลังป้องกัน?
ฉุยเซียงวิเคราะห์อยู่ชั่วขณะจากนั้นวางความสำคัญไปที่การป้องกัน
เขามีเคล็ดการโจมตีแบบล่องหนอยู่แล้ว จนถึงตอนนี้เขาไม่ได้ค้นพบปลาตัวไหนที่สามารถดูดพลังโจมตีอันน่ากลัวของเขาไปได้ นอกจากนั้นเขายังต้องการขยายขอบเขตการป้องกันของตัวเอง
ความคิดแรกที่ผ่านเข้ามาในสมองโดยธรรมชาติคือเกล็ด
บนโลก เมื่อเข้าสู่สงคราม ทหารจะสวมชุดเกราะหนักเพื่อป้องกันตัวเอง ฉุยเซียงตั้งใจว่าจะสร้างเกราะแข็ง --- เกล็ด --- ที่เอาไว้ปกป้องร่างตัวเองชั่วคราว
ไอเดียนี้ดีมาก เมื่อเขาเริ่มออกแบบเกราะเขาก็พบปัญหา
เส้นใยกล้ามเนื้อแมงกระพรุนไม่แข็งแรงเพียงพอที่จะทำซ้ำรูปแบบเกล็ด
มันไม่ได้ขาดความแข็ง เกล็ดพวกนี้และใบพัดผอมนี้ต่างมีพื้นฐานเหมือนกัน อ่อนแอเหมือนกัน และขาด ‘ความยืดหยุ่น’
ฉุยเซียงเคยทำงานในค่ายทหารมาก่อน เขารู้จักอาวุธเจ๋งๆที่ต้องการความแข็งแรงแต่ยังยืดหยุ่นอีกด้วย ถ้าแค่เขามีพื้นฐานวิธี ‘แข็ง-ต้าน-แข็ง’ เพื่อป้องกันการโจมตี เขาคงจะสร้างร่างกายให้ดูดพลังโจมตีได้ตรงๆ
เหนือไปกว่านั้น เกราะที่ยืดหยุ่นเป็นสิ่งที่มีความสำคัญอย่างมาก
แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสร้างเกล็ดให้ยืดหยุ่น
หลังจากยืนยันจุดความคิดนี้ ช่วยไม่ได้ที่เขาจะวางไอเดียนี้ลง ตั้งสมาธิไปที่การสร้างเปลือกแข็งแทน
มันง่ายกว่ากันมาก แค่เขาแค่ต้องใช้เส้นใยกล้ามเนื้อซ้ำๆกันเพื่อสร้างบาเรียไว้ครอบคลุมกระดูกทั้งหมด จากนั้นร่างอีกชั้นป้องกันการกระแทก นี่หละ ทุกๆอย่างเสร็จลง
ในที่สุดเขาก็ปรับรูปร่างของแมงกระพรุน
เมื่อดวงอาทิตย์ขนาดยักษ์ทั้งยังใหญ่กว่าโลกมากนัก เริ่มตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก ฉุยเซียงจึงได้ทำเสร็จสิ้นการปรับเปลี่ยนชั่วคราวบนร่างกายนี้
รูปร่างทรงหยดน้ำ ผิวกายผอมและสีเทา มีกลุ่มของการป้องกันกระดูกรอบๆใบพัดทั้งสองข้างของร่างกายซึ่งให้พลังงานอันแข็งแกร่งแก่ร่างนี้ สุดท้าย มีหนวดเรียวยาวที่จุดสุดท้ายของร่าง เดิมที่เขาต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งหนวดนี้เหมือนกัน แต่สารอาหารไม่เพียงพอจนเขาต้องจัดการทีหลัง
ไม่ว่าจะมองยังไง มันดูเหมือนสัตว์ประปลาดเสียจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น